Een kaartje uit Japan

Ik weet niet of de “Slag in de Javazee” in 1941 ook in Nederland in de krant heeft gestaan. Ik kan me heel goed voorstellen dat als dit het geval was mijn oma en haar beide dochters de moed in de schoenen moet zijn gezonken, zelfs nog sneller als de HMs Java deed zinken.

De onzekere periode daarna waarin men geen bericht kreeg moet voor alle betrokkenen vreselijk zijn geweest. Zoals de laatste tijd meer naar buiten is gekomen blijkt deze ervaring, van het niet weten welk lot jouw dierbare is overkomen, een hele zware psychische aanslag te zijn. Het ene moment geloof je dat hij/zij overleden is en het andere moment hoop je dat je er volkomen naast zit en houd je hoop. Voor mijn oma en haar kinderen kwam na een hele tijd van onzekerheid een einde aan deze twijfel. Ze kreeg een kaartje uit Japan. Zij hadden geluk, anderen hebben dit nooit mogen meemaken.
Of ze eerder een bevestiging heeft gehad vanuit het kamp uit Makassar  weet ik niet. Misschien is er iemand die dit voor mij kan bevestigen.

De Japanners waren niet zo vlot met het sturen van berichten van gevangenen naar hun dierbaren. Ook de tekst die ze mochten schrijven was niet uitgebreid en, zoals ik op internet gezien heb, een vergelijkbare minimale “positieve” tekst. Het woord “gezond”  had wel een hele brede bandbreedte gekregen. Zo’n 5x in hun totale gevangenschap hebben de krijgsgevangenen een kaartje mogen versturen.

De Japanners hielden als pesterij de kaartjes lang vast voordat ze verstuurd werden, of andersom, binnengekomen post werd eerst 10 maanden vastgehouden of helemaal niet gegeven.

“Ik ben in goede gezondheid en het gaat me goed”; komt veelvuldig voor in deze kaarten. Mijn opa schreef zelfs dat zijn gezondheid “excellent” is, alsof men dat zou geloven. Tevens vroeg hij in één van de postkaartjes om foto’s. Of hij dit zelf wilde (wat ik me overigens wel kan voorstellen als je jouw kinderen al 5/6 jaar niet meer hebt gezien) of dat de Japanners deze wilde hebben is mij onbekend.

Hieronder de twee kaarten die mijn vader nog in het bezit heeft en die ik ingescand heb. Tevens heb ik een vertaling erbij gedaan omdat het handschrift moeilijk te lezen is en er uiteraard nog steeds mensen zijn die de Engelse taal niet machtig zijn.

Dit was het weinige waar mijn oma, tante en moeder zich aan konden vastklampen. Moeilijke tijden.